
چکیده
اصولاً
چک وسیله پرداخت نقدی است ، هرچند صدور چکهای وعده
دار نیز در روابط اقتصادی بسیار رایج است . اگر چکهای وعده دار ظهر نویسی
شوند و دارنده ، در صورت عدم پرداخت ، بخواهد علیه ظهر نویس اقامه دعوا کند
باید مهلتهای قانونی را در مراجعه به بانک محال علیه رعایت کند . طبق اصول
و قواعد حاکم بر اسناد تجاری ، نظیر اصل عدم توجه ایرادات و نظریه ظاهر و
همچنین با تأیید رویه قضایی مبداء احتساب مواعد ، تاریخ مندرج در چک است ،
هرچند تاریخ واقعی صدور چک پیش از آن باشد .
1- مقدمه
استفاده
از چک به عنوان وسیله پرداخت در میان تجار ایرانی و نیز غیر تجار کاملاً
رایج است و تقریباً اشتغال به تجارت در اقتصاد ایران بدون داشتن
حساب جاری
بسیار دشوار است . این سند در روابط تجاری به عنوان یک سند اعتباری هم
مورد استفاده قرار می گیرد و علاوه بر وسیله پرداخت نقدی ، جایگزین اسنادی
همچون سفته و برات شده است . تجار ایرانی با برات سابقه بیشتری از
چک در معاملات تجاری در گذشته دارد نا آشنا هستند و از سفته نیز معمولاً به عنوان وسیله ای جهت تضمین انجام تعهدات مالی استفاده می کنند .
کاربرد چک
در معاملات اعتباری به صورت صدور چکهای وعده دار جلوه می کند . این در
حالی است که به پیروی از حقوق فرانسه ] 1 ، ص 9 [ در مقررات تجارتی ما برای
چک ، برخلاف برات و سفته ، سر رسید و وعده تعریف نشده است و به موجب ماده
313 قانون تجارت : « وجه چک باید به محض ارائه کارسازی شود » . البته با
تصویب قانون اصلاح موادی از قانون صدور چک ، مصوب 6/2/1382 ، تاریخ مندی در
چک ، سررسید آن تلقی می شود ، زیرا به موجب ماده یک این قانون : « صادر
کننده چک باید در تاریخ مندرج در آن معادل مبلغ مذکور در بانک محال علیه
وجه نقد داشته باشد » . در ماده دو همان قانون نیز که یک ماده عنوان ماده 3
مکرر به قانون صدور چک اضافه کرده مقرر شده است که « چک فقط در تاریخ
مندرج در آن یا پس از تاریخ مذکور قابل وصول از بانک خواهد بود » و لذا
ماده 313 قانون تجارت و ذیل ماده 311 این قانون را که مقرر می دارد: «
پرداخت وجه نباید وعده داشته باشد » و به طور ضمنی منسوخ دانست .
-
محتوای فایل دانلودی:
حاوی فایل ورد قابل ویرایش
سجاد
چهارشنبه 31 شهریور 1395 ساعت 01:39